South West Coast Path
donderdag 22 mei 2014
Van Helford naar Falmouth
Het zal wel door de regen zijn gekomen, deze kwam met bakken tegelijk naar beneden; het gesprek kwam al snel op het noodweer van afgelopen winter. Eindeloze reeksen stormen, de zee die steeds verder het land indrong en als je je veilig waande voor de zee, kwam het regenwater vanuit de heuvels wel door je huis heen stromen. Het moet één koude en natte ellende zijn geweest.
Men sprak met enige jaloezie over ons Nederlandse waterbeheer, ondanks de ligging van ons kikkerland onder de zeespiegel en de toevoer naar de delta die ons land is van de verschillende grote, Europese rivieren, weten we de wateroverlast toch maar beperkt te houden.
Het was, aldus onze tafelgenoten, vooral een kwestie van niet vooruit willen denken en er maar van uitgaan dat alles gewoon bij het oude zou blijven.
De man verorberde ondertussen een indrukwekkend ontbijt van ham, eieren, worstjes, gebakken tomaat, toast en kaas. Wij houden ons bij een "continental": een bakje corn flakes, een kop koffie en een stukje fruit. Dat helpt ons voldoende op weg.
We vertelden dat we in Londen naar de tentoonstelling over de Vikingen gaan.
Nu begon de man de glimmen.
Hij was een Viking.
Dat wil zeggen, een DNA-test had iets dergelijks uitgewezen. Een paar duizend jaar assimilatie in het Engelse, had van onze Viking echter een goedige, breedlachende man gemaakt.
De regen hield niet op en we moesten toch naar Falmouth.
De wandeling begon met het roepen van een veerman: door het opendraaien van een bord, zodat er een geel vlak zichtbaar werd. Al snel zagen we ook deze keer een klein bootje van de andere oever onze kant opkomen.
Hij begroette ons opgewekt met een zonnebril op zijn neus. Deze was echter bedoeld om de regendruppels uit zijn ogen te houden.
Regen is op zichzelf al een weinig opwekkend element tijdens een wandeling, alles wordt nat, ondanks de regenpakken en de beloofde "ademende" stof: je zweet je een ongeluk en dat koelt weer af. De paden worden modderig, glibberig en soms vormen ze de bedding van een spontaan beekje waar je dwars doorheen moet waden. Fototoestellen beginnen te haperen, je kan nergens zitten. Enfin, genoeg om chagrijnig van te worden.
Toch, het moet gezegd, was de wandeling een plezierige. Het landschap is hier inmiddels veranderd in een vriendelijk, parkachtige omgeving met prachtige tuinen. Het is ook meer bewoond door de bevoorrechten onder ons die hier een villa met uitzicht over zee en een prachtige, subtropische tuin kunnen veroorloven.
Vlak voor Falmouth werd de lucht inktzwart en op aandringen van Anita, doken we onder het afdak van enkele strandhuisjes. Het was een gelukkkige gok: de bui die naar beneden kwam, overtrof alle buien die we al hadden gehad.
Falmouth, onze eindbestemming, bleek een grotere havenplaats, maar bijzonder charmant. Overal kleine, lokale winkeltjes en produkten, een mooie haven en een prachtig uitzicht over de baai.
That's it. Ons "south west coast path" avontuur is alweer voorbij.
We hebben genoten van het prachtige landschap, de Cornish people en hun liefde voor dit ruige stukje op de wereld. Op een enkele bui na, hebben wij vooral de zonnige, subtropische zijde gezien. Dat dezelfde oceaan meedogenloos kan zijn, ook daarvan hebben we vele voorbeelden gezien en gehoord. Het doet onze bewondering voor de mensen hier alleen maar toenemen.
woensdag 21 mei 2014
21 mei: Coverack…………..Helford
Na een genoeglijke nacht in een king-size bed en een
heerlijk uitgebreid ontbijt, gaan we op pad voor de wandeling van vandaag van
21 km. In de beschrijving staat dat het een aangename tocht zal zijn, zonder
veel noemenswaardige beklimmingen en/of afdalingen.
Maar leer ons inmiddels die
Engelsen kennen….wat zij “an easy strawl” noemen, is voor ons toch al gauw méér
dan gemiddeld.
Het weer zit weer enorm mee; er is voor de hele dag zon
voorspeld.
Toch blijkt een deel van de paden nog behoorlijk modderig en
glibberig te zijn door de gevallen regen van gisteren. Oppassen, dus!
En niet
alleen daarvoor; als we langs een steengroeve komen, staat er op een bord te
lezen dat een alarm af zal gaan als men elders in de groeve de boel opblaast.
We moeten vooral op het pad blijven ! Nou, dát loopt geruststellend, hoor ! Het
is echter wel heel erg stil in de groeve en er is geen enkele activiteit te
zien of te horen.
Omdat er zich enkele groeves aan de kust bevinden, wordt het
Coast-path landinwaarts gevoerd om de groeves heen. Over velden en
boerenweggetjes bereiken we alsnog wat kustplaatsjes via de nodige afdalingen
en beklimmingen overigens.
Een paar huizen, een stukje strand en de bijbehorende rust
bepalen de sfeer in die plaatsjes.
Vlak voor Porthallow zien we een
aankondiging voor The Fat Apple-café. Omdat het tegen 12.00 uur loopt,
besluiten we daar te gaan eten. Geen slechte keuze zo blijkt, als we even later
aan een glas versgeperst appelsap zitten en onze borden vol liggen met heerlijke
producten. Hondje Freddy houdt ons gezelschap.
Op weg naar Helford komen we op
de oever van een kreek te staan; je kunt oversteken bij laag water…..het water
is dan 30 cm. diep, je kunt tot aan de basis van de kreek lopen….dat duurt 45
min. én je kunt via een sein een bootje aan de overkant laten weten dat je
graag opgehaald en overgezet wil worden.
Niet moeilijk te raden waar wij voor kiezen.
Het sein is nog niet gegeven of
vanaf de andere oever verschijnt al een motorbootje. Binnen 5 minuten zijn we
over.
Wat ons rest naar Helford is een oneindig lang pad door
bosjes langs de oever van een water. Het vereist geconcentreerd lopen vanwege
de modderige en gladde gedeeltes. Uiteindelijk bereiken we de parkeerplaats van
Helford met een tot café verbouwd kerkje.
En omdat we iets moeten, tóch maar
weer cream tea als beloning !
dinsdag 20 mei 2014
Van Lizard naar Coverack
Toen Dolly Pentreath in 1777 op 102-jarige leeftijd kwam te
overlijden, verdween het Cornish als levende taal. Zij sprak waarschijnlijk
geen Engels, dus haar laatste jaren zullen eenzaam zijn geweest: in je eigen
huis jezelf verstaanbaar moeten maken met handen en voeten omdat je eigen
kinderen je anders niet eens zullen begrijpen.
Inmiddels doet men in Cornwall verwoede pogingen om de
overleden taal nieuw leven in te blazen.
De mensen zijn trots op hun streek. Er bestaat ook een
voortdurende animositeit met de mensen uit Devon: die vindt men hier gewoon
helemaal niks en er circuleren ook steeds grapjes, ongeveer in de stijl zoals
wij de Belgenmoppen kennen.
Hoe dan ook, vanmorgen werden we geconfronteerd met een hier
zeer gebruikelijk weertype: de regen kwam met bakken naar omlaag. We hesen ons
dus in de regenpakken en vertrokken over een, door de regen, uiterst glibberig
pad. Wat mij betreft, hadden we een bushalte opgezocht, maar Anita hield voet
bij stuk: we gingen lopen.
We waren werkelijk de enigen.
Na een kleine 2 uur begon de regen af te nemen. In Cadgwith,
één van de vele vissersplaatjes die we passeren, dronken we ons wat warm en
probeerden we weer wat droog te worden. Dat laatste lukte nauwelijks, maar de
regen leek voorbij. Nog geen uur later zou er nog een enorme bui omlaag komen,
maar nu konden we op tijd schuilen onder een afdak. Hierna was het definitief
gedaan met de regen.
Via Black
Rock, Thorny Cliff, Kennack Sands, Spernic Cove en, de mooiste, Devils Fry Pan,
naderden we Coverack,
onze bestemming voor vandaag. Inmiddels liepen we alweer enige uren
onder een
stralende zon.
Coverack
bleek opnieuw een charmant haventje. We naderen ook Porthmouth: in zee liggen
al de
nodige tankersschepen afgemeerd.
We aten
vanavond in Paris Hotel: zo genoemd omdat ooit een groot schip, Paris, op deze
plek aan
de grond is gelopen. Het is niet de enige want, als we de vele afbeeldingen
mogen geloven, ligt het
voor de kust vol met gezonken schepen; ook treffen we veel monumenten voor verdronken
zeelieden en hun reddingswerkers.
Dus laat ik maar ophouden met zeuren over dat buitje van vanmorgen.
maandag 19 mei 2014
Van Porthleven naar Lizard
Op 12 december 1901 gebeurde het…
In Newfoundland, Amerika, hoorde Gugliemi Marconi drie korte
tikken door al het geruis doorkomen: de letter “S” van het morse-alfabet was
succesvol vanuit Cornwall naar de andere kant van de oceaan doorgeseind.
Het was de eerste draadloze verbinding tussen de twee
werelddelen.
Het monument wat deze historische gebeurtenis herdacht,
passeerden wij vandaag. Het deed me eerlijk gezegd wat aan Batman denken, maar
die was toentertijd nog een onbekende.
Niet veel later ging mijn telefoon. Omdat het nogal heiïg
was, dacht ik aanvankelijk dat er ergens een misthoorn klonk. Het bleek echter
mijn gsm die trilde in mijn rugzak.
Mijn zoon.
Met de vraag naar het wachtwoord van mijn computer. Een gesprek tussen twee mannen die zich onderling op enkele honderden kilometers van elkaar bevonden.
Mijn zoon.
Met de vraag naar het wachtwoord van mijn computer. Een gesprek tussen twee mannen die zich onderling op enkele honderden kilometers van elkaar bevonden.
We kijken er niet meer van op.
Het begon dus met drie korte tikken: …
Een “S” bleek voldoende om de werelddelen met elkaar te
verbinden.
De wandeling voerden ons vandaag langs ongekend mooie kliffen.
En dat terwijl we al enkele dagen langs de meest prachtige vergezichten lopen.
Een van de gorges waar we vandaag afdaalden, heette “dramatic gorge”
En dat was niet zomaar.
Spectaculair hoe de golven hier stuksloegen op de granieten
kust.
Terwijl we later weer een enorme klim naar boven maakten,
liepen we door een kudde koeien. Wat achteraf stond een koe over een kalfje
gebogen en likte en duwde het jong. Het bleek nog maar net geboren. Het beestje
keek met grote ogen om zich heen: het vergezicht over de kliffen, helemaal tot
Penzance, zou haar wereldbeeld voortaan zijn. Het reageerde beduusd en deed
weinig pogingen om op te staan. Haar moeder bleef liefdevol met haar grote
snuit tegen het ruggetje duwen.
We hebben het niet afgewacht.
Alhoewel het een tocht van 23 kilometer was, gingen we
verrassend snel. Ongeveer vanaf halverwege werden we, zeer tegen onze zin,
vergezeld door enorme helicopters van de Royal Nayy. Ze cirkelden de hele
middag als dikke bromvliegen om ons heen. Soms zagen we er wel vier tegelijk
cirkelen. Ergens inde verte kwam opeens een dikke, zwarte rookpluim omhoog. Het
zal allemaal wel onderdeel van een oefening zijn geweest.
Mijn pacifistische aard kwam weer boven: wat een
geldverspillerij al die machines zo’n hele middag in de lucht.
Ergens halverwege, na opnieuw een diepe afdaling, passeerden
we een onooglijk strandcafeetje. Tot ons genoegen bleken ze hier allerlei
soorten heerlijke koffie en chocolademelk te schenken.
Het leven blijft vol verrassingen.
zaterdag 17 mei 2014
17 mei: hoe Anita naar Porthleven liep
Penzance……..Porthleven
Door de “twisted knee” van Erik loop ik vandaag alleen. Het belooft
weer een zonnige en warme dag te worden als we om 8.45 uur uit onze B&B uit
Penzance vertrekken. De eerste 6 km. is een saaie, warme wandeling langs het spoor
naar Marazion. Geen beschutting; het spoor aan de ene kant, de zee aan de
andere kant. We besluiten met de bus dit stuk over te slaan….het moet immers
wel leuk blijven !
In Marazion blijft Erik achter en ga ik door. De wandeling
is licht glooiend, met af en toe een klimmetje. Af en toe over m’n schouder kijkend
blijf ik nog twee uur lang Penzance zien
en dat terwijl ik al menig klif achter me laat. Onderweg kom ik genoeg
wandelaars tegen, allen vriendelijk groetend en een “ain’t it a nice day for a
walk ?” De natuur is prachtig; veel bloeiend fluitekruid en vingerhoedskruid, wilde knoflook
en talloze bloemen in geel en roze. Het ruikt heerlijk ! Dat in combinatie met
de zilte zeelucht doet me denken aan Nieuw Zeeland.
Het zonnetje schijnt
inmiddels hoog aan de hemel als ik een strand nader. Veel vertier aldaar met
allemaal mensen in zwemkleding. Ietwat uit de toon val ik wel met mijn zwarte
wandelbroek, zware wandelschoenen en shirt met lange mouw. Ik schuif het strand op en kom tot de
conclusie dat wandelen op kleine kiezels niet fijn is. M’n schoenen zakken weg
en ik lijk nauwelijks vooruit te komen. Dat wordt een lang eind…..Aan het eind
van het strand hoor ik iemand zwaar hijgend achter me aankomen. Een Engelsman
komt, bijna net zo uitgedost als ik, achter me aangehold. Hij is vanaf Penzance
komen hollen, de gek, en hij holt vrolijk verder naar Porthleven ! Hij
waarschuwt me nog even dat er voor Porthleven een flinke klim wacht. Niet veel
later zie ik hem verder op het pad rennen. Hij is snel uit zicht.
Vanuit de verte zie ik Porthleven in een inham liggen. Er
zitten nog wel zo’n 3 kliffen tussen. Omdat ik vanaf een plateau kom aanlopen,
kan ik zigzaggend, bijna verend, heerlijk zo’n 80 meter afdalen. Maar ja, als
je dan in zo’n dalletje staat, moet je ook weer omhoog en dat kost beduidend
meer moeite. Eenmaal boven is het dan weer genieten van het uitzicht en het
naderende Porthleven en dan maar weer afdalen naar het volgende dalletje. Een
brug van de ene naar de andere klif, zou veel tijd schelen. Jammer genoeg is nog
niemand op dat lumineuze idee gekomen en zit er niets anders op dan “up and
down” de kliffen te blijven klauteren.
Porthleven wordt op die manier bereikt;
het blijkt een wat groter plaatsje te zijn met in het midden een prachtig
haventje. Op het moment dat ik arriveer, is het laag tij en liggen alle boten
en bootjes op het droge zand. Rond de haven is veel bedrijvigheid met
restaurantjes, terrassen en winkeltjes.
Erik is vlug gevonden; tactisch op een
bank aan de kopse kant van de haven. Niet te missen ! Met z’n knie gaat het
gelukkig beter, z’n boek op de e-reader is bijna uit. De B&B is snel
gevonden alwaar Erik, na een vermoeiende dag, lekker in slaap valt !
(en zo hoort het ook!)
17 mei: hoe ik de dag doorbreng in Porthleven
Het is lunchtijd in Porthleven. De beide bewoners, mensen en
meeuwen, zijn op zoek naar eten. Overal worden de tafeltjes op de terrasjes aan
de haven bezet. De mensen eten een sandwich en, dat is hier standaard, een ale
erbij.
Ik doe mee met deze gewoonte.
De meeuwen om ons heen kijken gulzig toe. Ze krijsen en
cirkelen rond. Gelukkig voor hen zijn ook een paar vissers bezig met het
schoonmaken van hun bootjes en, te zien aan de hoeveelheid meeuwen, levert dat voor
hen nog wel een versnapering op.
De haven is drooggevallen. Op de modderige bodem liggen een
zo’n 20 miniscule vissersbootjes. De meesten zijn in blauwe tinten geverfd, een
enkeling is rood of geel. De gemiddelde sloep die momenteel in Nederland zo
populair is, is groter dan de bootjes die hier voor me liggen. En toch gaan die
kerels hiermee de oceaan op.
Bij hoogtij natuurlijk.
En als het niet stormt,
maar toch.
Porthleven wordt in feite gevormd door haar haven.
Hieromheen liggen in concentrische rijen, de huizen, opgestapeld tegen de hoge
heuvels aan weerszijden. De huizen dragen originele namen als “seaview” en
dergelijke. De winkeltjes rond de haven koketteren met piraten, die hier
overigens nooit hebben afgemeerd: daar zorgde de navy wel voor. Aan de andere
kant, als je je ogen vernauwd tot een spleetje, zou het haventje ook ergens in
de Carribean kunnen liggen: de zon schijnt fel, de lucht is strak blauw, de
huisjes zijn wit en op vele plekken staan palmbomen.
Er is verder niet zoveel te doen. De haven, de winkeltjes,
de terrasjes en het uitzicht over de oceaan. Het is genoeg voor de mensen die
hier komen. Ze keuvelen, ze schuivelen over de kade, ze kijken weemoedig de
diepte van de oceaan in. Vervolgens drinken ze een ale.
Het is half twee, het duurt zeker nog 3 uur voordat Anita
aan de andere kant van de haven de heuvel zal komen aflopen.
16 mei: van Porthcurno naar Penzance
Om Gondor in te komen, worden Frodo en Sam naar een trap
gebracht die onwaarschijnlijk steil de hoogte in gaat. Na vandaag begrijp
ik waar Tolkien dit idee vandaan heeft:
hij moet het South West Coast path hebben gelopen. We hebben vandaag meerdere
van dergelijke trappen beklommen.
En daar wordt je moe van.
Erg moe.
Maar dan is er vervolgens het uitzicht langs de coves, de
kliffen en de enorme oceaan.
En dan geniet je.
De tocht doet toch wel al snel denken aan de reis die de
ringdrager moest maken. Zo daalden we op een gegeven ogenblik af en kwamen door
een schaduwrijk eikenbos. Dat was overigens voor het eerst dat we door een bos
heen werden gevoerd.
Behalve schaduw, hoorden we overal het ruisen van bergbeken
die naar de zee stroomden en tot onze verbazing groeiden overal prachtige,
witte lelies. Het was alsof we het elfenrijk binnenliepen: een sprookjesachtige
ervaring.
Even later kwamen we aan een strand. Deze was volledig
bedekt met vrijwel manshoge stenen. We begrepen dat de stormen van afgelopen
winter, het pad hier volledig hadden weggeslagen. Een vriendelijke man wees ons
waar we het pad weer zouden vinden. Dat werd dus een ingewikkelde
balansoefening, springend van steen naar steen.
Weer een ander moment stonden we hoog boven een piepklein
vissershaventje. Om de klif heen kwam een vissersbootje, niet groter dan een
roeiboot, aanvaren. De visser koerste regelrecht op een betonnen schuine opgang
af en liet de boot hierop vastlopen. Vervolgens liet hij de boot door een kabel
verder omhoog trekken.
En zo maken we het ene na het andere schouwspel mee.
In weer een ander haventje, vonden we een caféetje. Hier
hebben we de Cornish Pastrie uitgeprobeerd. Feitelijk een soort hachee in
bladerdeeg. Hij was heerlijk.
In Mousehole, uitgesproken als mauzel, een bijzonder
schilderachtig vissershaventje, besloten we dat we genoeg schoonheid hadden
gezien voor vandaag. We hebben de bus
naar Penzance genomen.
Abonneren op:
Posts (Atom)