zaterdag 17 mei 2014

16 mei: van Porthcurno naar Penzance




Om Gondor in te komen, worden Frodo en Sam naar een trap gebracht die onwaarschijnlijk steil de hoogte in gaat. Na vandaag begrijp ik  waar Tolkien dit idee vandaan heeft: hij moet het South West Coast path hebben gelopen. We hebben vandaag meerdere van dergelijke trappen beklommen.

En daar wordt je moe van.

Erg moe.

Maar dan is er vervolgens het uitzicht langs de coves, de kliffen en de enorme oceaan.

En dan geniet je.

De tocht doet toch wel al snel denken aan de reis die de ringdrager moest maken. Zo daalden we op een gegeven ogenblik af en kwamen door een schaduwrijk eikenbos. Dat was overigens voor het eerst dat we door een bos heen werden gevoerd.

Behalve schaduw, hoorden we overal het ruisen van bergbeken die naar de zee stroomden en tot onze verbazing groeiden overal prachtige, witte lelies. Het was alsof we het elfenrijk binnenliepen: een sprookjesachtige ervaring.

Even later kwamen we aan een strand. Deze was volledig bedekt met vrijwel manshoge stenen. We begrepen dat de stormen van afgelopen winter, het pad hier volledig hadden weggeslagen. Een vriendelijke man wees ons waar we het pad weer zouden vinden. Dat werd dus een ingewikkelde balansoefening, springend van steen naar steen.

Weer een ander moment stonden we hoog boven een piepklein vissershaventje. Om de klif heen kwam een vissersbootje, niet groter dan een roeiboot, aanvaren. De visser koerste regelrecht op een betonnen schuine opgang af en liet de boot hierop vastlopen. Vervolgens liet hij de boot door een kabel verder omhoog trekken.

En zo maken we het ene na het andere schouwspel mee.

In weer een ander haventje, vonden we een caféetje. Hier hebben we de Cornish Pastrie uitgeprobeerd. Feitelijk een soort hachee in bladerdeeg. Hij was heerlijk.


In Mousehole, uitgesproken als mauzel, een bijzonder schilderachtig vissershaventje, besloten we dat we genoeg schoonheid hadden gezien voor vandaag. We  hebben de bus naar Penzance genomen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten