Er zijn van die dagen dat ik me een bevoorrecht mens voel.
Vandaag was zo’n dag: de zon scheen, er kwam een heerlijk
frisse wind van zee en overal om ons heen bloeiden bloemen. Wij hadden geen
andere opgave dan te lopen van St. Ives naar Zennor. Het was het eerste traject
dat wij liepen van het South West Coast path. Een Engels lange afstand pad van
zo’n 1000 km lang maar waarvan wij een kleine 180 kilometer zullen lopen de
komende twee weken.
De wandeling wordt enerzijds aangekondigd als het kortste
traject (een kleine 10 kilometer), maar anderzijds ook als een “rollercoaster”.
Beiden zijn waar. De afstand tussen St. Ives en Zennor is kort, maar het
tussenliggende deel voert langs spectaculaire kliffen waar je soms bovenop en
soms weer onderdoor loopt. Het eindeloze klimmen en weer afdalen doet de
vergelijking met een rollercoaster eer aan. Bedenk ook dat Engelsen lang niet
zo georganiseerd zijn als wij Nederlanders, dus als je ongeveer een richting
uit kan lopen, heb je al een pad. Soms moet je over enorme rotsblokken
klauteren, soms dwaal je door het gras wat vooruit, maar gelukkig kent dit pad
één ijzeren regel: wij moeten de zee aan onze rechterkant houden en dan komt
alles uiteindelijk gewoon goed.
Tenminste, als je het pad in onze richting loopt.
St. Ives was vandaag nog een slaperig havenplaatsje. De
enorme hoeveelheid souvenirswinkels en galleries doen vermoeden dat het in de
zomer een soort “Valkenburg” is, maar daar was nu nog weinig van te merken. In
de haven waren de vissersbootjes door het lage tijd, drooggevallen en overal
krijsten meeuwen op zoek naar eten. Zennor ligt wat van de kust af. Het is een
boerendorpje met een kerk, een begraafplaats hier om heen, drie of vier huizen,
twee pubs en twee restaurants.
De B&B in Zennor bleek nog een flink eind bovenop de
heuvel te liggen. We werden echter bijzonder hartelijk welkom geheten door Sue
en na nog geen 10 minuten draaiden we de hete douche aan. Van buiten klonken
vogels, door ons raam kijken we over de landerijen naar zee. Nog even en ze zal als een rode, vurige bal achter de horizon zakken...
We zijn bevoorrechte mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten