Van Porthleven naar Lizard

Op 12 december 1901 gebeurde het…

In Newfoundland, Amerika, hoorde Gugliemi Marconi drie korte tikken door al het geruis doorkomen: de letter “S” van het morse-alfabet was succesvol vanuit Cornwall naar de andere kant van de oceaan doorgeseind.

Het was de eerste draadloze verbinding tussen de twee werelddelen.

Het monument wat deze historische gebeurtenis herdacht, passeerden wij vandaag. Het deed me eerlijk gezegd wat aan Batman denken, maar die was toentertijd nog een onbekende.

Niet veel later ging mijn telefoon. Omdat het nogal heiïg was, dacht ik aanvankelijk dat er ergens een misthoorn klonk. Het bleek echter mijn gsm die trilde in mijn rugzak.

Mijn zoon.

Met de vraag naar het wachtwoord van mijn computer. Een gesprek tussen twee mannen die zich onderling op enkele honderden kilometers van elkaar bevonden.

We kijken er niet meer van op.

Het begon dus met drie korte tikken: …

Een “S” bleek voldoende om de werelddelen met elkaar te verbinden.

De wandeling voerden ons vandaag langs ongekend mooie kliffen. En dat terwijl we al enkele dagen langs de meest prachtige vergezichten lopen. Een van de gorges waar we vandaag afdaalden, heette “dramatic gorge”

En dat was niet zomaar.

Spectaculair hoe de golven hier stuksloegen op de granieten kust.

Terwijl we later weer een enorme klim naar boven maakten, liepen we door een kudde koeien. Wat achteraf stond een koe over een kalfje gebogen en likte en duwde het jong. Het bleek nog maar net geboren. Het beestje keek met grote ogen om zich heen: het vergezicht over de kliffen, helemaal tot Penzance, zou haar wereldbeeld voortaan zijn. Het reageerde beduusd en deed weinig pogingen om op te staan. Haar moeder bleef liefdevol met haar grote snuit tegen het ruggetje duwen.

We hebben het niet afgewacht.

Alhoewel het een tocht van 23 kilometer was, gingen we verrassend snel. Ongeveer vanaf halverwege werden we, zeer tegen onze zin, vergezeld door enorme helicopters van de Royal Nayy. Ze cirkelden de hele middag als dikke bromvliegen om ons heen. Soms zagen we er wel vier tegelijk cirkelen. Ergens inde verte kwam opeens een dikke, zwarte rookpluim omhoog. Het zal allemaal wel onderdeel van een oefening zijn geweest.

Mijn pacifistische aard kwam weer boven: wat een geldverspillerij al die machines zo’n hele middag in de lucht.

Ergens halverwege, na opnieuw een diepe afdaling, passeerden we een onooglijk strandcafeetje. Tot ons genoegen bleken ze hier allerlei soorten heerlijke koffie en chocolademelk te schenken.

Het leven blijft vol verrassingen.